11 September 2017

Lieve mensen,

Vlinder
Een man zat op een zonnige middag rustig te genieten in zijn tuin. Zijn oog viel op een cocon waar net wat beweging in kwam. Er verscheen een kleine opening in de cocon en een vlinder probeerde met veel moeite zijn weg naar buiten te vinden door dat kleine gaatje heen. Tot verwondering van de man was de geboorte van de vlinder een niet zo gemakkelijk proces.
De vlinder was al anderhalf uur bezig om te proberen door de nauwe opening te komen. Hij raakte daardoor vrijwel uitgeput, want hij deed plotseling helemaal niets meer. De man kreeg medelijden met de arme vlinder en ging op zoek naar een schaar. Hij knipte de rest van de cocon weg; nu kon de vlinder zich moeiteloos bevrijden. Met een schok stelde de man vast dat de vlinder een opgezwollen lijf en verschrompelde vleugels had. Wat bleek: in zijn medelijden had de man niet beseft dat het de wijsheid van de natuur is die zorgt dat het gaatje zo nauw is. De vlinder wordt zo namelijk gedwongen zich door een kleine opening te wurmen, omdat daardoor de levenssappen vanuit het lijf in de vleugels worden geperst. Het moeilijke geboorteproces was precies wat nodig was voor de vlinder.

Wellicht heb je dit verhaal al eerder gehoord of gelezen. En heb je het nu maar even diagonaal gelezen. Immers, je weet al hoe het afloopt. Of toch niet?
Het mooie van iets nog een keer lezen is dat je er weer iets nieuws in ontdekt. Omdat je het op een ander moment leest, in een andere stemming en met nieuwe ervaringen die je meebrengt waardoor je nét weer door een andere bril kijkt.

Zo laat dit verhaal mij weer duidelijk het verschil zien tussen medelijden en meeleven. En leert het mij over de tijd nemen voor creëren en groeien. Tenslotte viel mij deze keer het aspect van voeding op.

Laat ik nog even terug gaan naar de Held uit de vorige nieuwsbrief.
Kort na het versturen van die mail heb ik erg om mezelf moeten lachen, omdat ik sneller dan verwacht getest werd op mijn eigen held-zijn. De zaterdag die volgde liep ik namelijk eerder dan gepland mijn eerste halve marathon…”Practice what you preach Annet” dacht ik bij mezelf, want de eerste impuls was toch er aan te twijfelen of ik dit wel kon.
Mijn mantra was dan ook gedurende twee uur “Ik kan het, ik kan het”, haha!
Maar vooral leerde ik dat het altijd weer gaat om de basis, de bron waaruit je put: de intentie. Het ging er niet om óf ik het ging halen, in welke tijd of hoe. Ik kan namelijk nog altijd niet in de toekomst kijken. Het ging er om dát ik het deed.
Het is hetzelfde als de Sankalpa die je tijdens Yoga Nidra uitspreekt in jezelf. Die begint niet met ‘ik hoop dat’ of ‘ik wil’, maar met ‘Ik ben/doe/sta/heb….’. Oftewel, je bént er in plaats van dat je er mág zijn. Dus ook: ‘ik loop de halve marathon’ in plaats van ‘ik hoop de halve marathon uit te lopen’.

Meeleven
Veel van onze reacties komen voort uit vergelijken. We hebben altijd de neiging om ons zelf te vergelijken met onze eigen verwachtingen en met de ander. De ander zou beter zijn. Of juist slechter. En nog een andere variant die bij mij langs kwam: hij of zij is ziek of kán niet eens lopen, dus wat zeur ik nou over onzekerheid?
Dat heeft dus geen zin.
Vergelijken is dan zelfs het ontlopen van de eigen verantwoordelijkheid. Het is het je zelf klein houden. Jezelf inhouden om nét dat stapje harder te zetten – ook en juist figuurlijk – dan je denkt te kunnen.
Daar heeft niemand dus wat aan.
Met medelijden is het net zo.
Dat is je zelf boven de ander plaatsen door de ander zielig te vinden. Je plaatst de ander in een hokje vanuit jouw perspectief van wat normaal zou zijn. Mede-lijden: denken het lijden over te kunnen nemen.
Dan kan dus niet. Je kunt de ziekte of het lijden van een ander niet overnemen. Dan doe je alsóf je de ander bent. En niet jezelf…
De Held laat de ander in zijn of haar waarde. De Held staat er niet om de ander te imponeren. De Held staat in zijn of haar eigen Leven.
Meeleven is dan ook heel wat anders. Want natuurlijk kun je de situatie en omstandigheden waarin iemand zich bevindt erg vinden, omdat je mee leeft. Omdat je het leven met passie leeft, kun je vanuit compassie en mededogen er voor de ander zijn en de omstandigheden verlichten of verzachten. Vanuit het eigen leven en de eigen kracht en vanuit de kracht en behoefte van de ander.
Ongevraagd advies is meestal op jezelf gericht.
Iemand zien worstelen is niet makkelijk, maar je ontneemt iemand zijn eigenwaarde als je die persoon van zijn of haar weg af haalt. Je kunt nooit in iemand anders’ schoenen staan.

Voeding
Het verhaal van de vlinder laat namelijk ook zien dat volgroeïng pas ontstaat door de juiste en voldoende voeding. Lichamelijke voeding is belangrijk, niet eens zozeer om wat je allemaal tot je neemt (door al die voedingsguru’s van tegenwoordig raak je toch al de weg kwijt) maar vooral om wat je ópneemt. Wat heeft jouw lichaam nodig?
Maar voeding gaat veel verder. Voeding is ervaring. Wat is jouw emotionele, mentale en spirituele voeding?
Baby’s groeien uiteraard door te eten en te drinken, maar daar naast is de groeikracht van aandacht, aanraking, veiligheid en liefde enorm belangrijk.
Met welke mensen, relaties en vriendschappen omring jij je? Waar voed je je hoofd mee? Uit welke bron put jij?
Het mooie in het verhaal vind ik de zin over de levenssappen die zich vanuit het lijf in de vleugels persen. Met kracht dus! Van uit het Zelf.
En het mooiste aan dit soort verhalen vind ik dat ze je nooit het concrete antwoord op jouw vragen geven. Alleen een gevoel dat ze bij je oproepen, dat jou laat voelen waar het in jouw leven om gaat.
Net als de man in het verhaal wil je soms jouw kennis en ervaring bij de ander – bijvoorbeeld jouw kind- er in proppen en er vervolgens ook weer uit trekken.
Dat werk dus niet…;-)
Het heeft tijd nodig om alles wat op je af komt en alles wat je tot je neemt daadwerkelijk in je op te nemen, te verwerken, te verteren, te transformeren in eigen inzichten en eigen vormen om het er op het moment dat je er klaar voor bent er weer uit te laten komen.
Om je vleugels uit te kunnen slaan, heb je een stevige afzet nodig.

Geduld, ook en juíst tijdens Yoga
Tenslotte gaat de rups niet over één nacht ijs. Hij heeft tijd nodig om te creëren en te groeien. Alle voeding wordt met gestage kracht tot in alle vezels en poriën gestuwd, net zo lang tot de rups (jij dus) de juiste vorm en grootte kan aannemen.
De afgelopen week hebben we in de yogalessen ‘gevlinderd’.
De oefening, waarbij je zittend (en ook liggend) met je voeten voor je vastgehouden je opzij gevallen gebogen benen laat veren, is een heup- en bekkenopener.
Het bekken – met de liezen en heupen – is een gebied dat niet zonder meer geopend is. Een gebied waar we niet altijd vanzelfsprekend zijn.
Terwijl het de basis is: we worden in en uit het bekken geboren. Vrouwen dragen er hun ongeboren kind en baren vanuit het bekken. Mannen scheppen vanuit het bekken het leven.
De adem ontspringt in het bekken, nodig in het leven en bij de beoefening van yoga om te kunnen ontspannen en inspannen.
Bij de Vlinder-oefening kan het geduld vergen om rechtop te blijven zitten of om de adem te blijven volgen, laag te houden.
Alleen al het dagelijks langdurig zitten op een stoel maakt dat het bekkengebied constant aangespannen is. Daarnaast liggen hier veel basisemoties opgeslagen.
Het openen van het bekkengebied kan dus veel (oer)energie vrijmaken.

Ook deze week vlinderen we rustig door, met passie, compassie, voedend en geduldig 🙂