12 oktober 2014

Lieve mensen,

Soms krijg je uit onverwachte hoek een cadeau. Zoals de bijzonder lange (na)zomer dit jaar, vol zon en warmte.
Soms heeft het cadeau niet de vorm die je verwacht. Herken je het niet meteen als zodanig.

Het doet me denken aan het schilderij dat ik al jaren in mijn huis heb hangen. ‘Blessings’ heet het. Een afgebeeld figuurtje zit wat verscholen onder een mooie boom, terwijl er van alles uit de hemel komt vallen: een roos (mét doornen, dat wel), een mes, druppels water, een hamer, een tros druiven.
Het figuurtje zit wat weggedoken, want hoewel de bloemen aantrekkelijk en welkom zijn, stel dat jij nu net dat mes op je hoofd krijgt…Dan kun je je maar beter verdekt opstellen.
Of niet?
Mis je daardoor niet de essentie van het leven?
Want al lijkt een hamer niet direct een zegen als deze plompverloren op je hoofd valt, als je deze op de juiste wijze kunt inzetten om jouw droomhuis te bouwen wordt het een ander verhaal.

Zo is het ook met yoga. Als je denkt dat het altijd fijn moet zijn, ontspannend of verlichtend, dan kun je flink teleurgesteld of gefrustreerd raken.
Soms moet iets eerst schuren, confronteren, loswrikken, voordat er ruimte komt voor die ontspanning.
Want hoe je kun iets loslaten, als je niet weet dát of wát je vasthoudt?
Hoe kun je ‘je hoofd leegmaken’, als je je niet bewust bent van alle gedachten, gewoonten of gebeurtenissen die je tegenhouden om je passies en talenten weer te voelen?

Door wrijving ontstaat glans. Dat blijft een mooie uitdrukking.
Zeker als iemand na een les tevreden en grijnzend zucht: “Dank je voor deze les. Ik vond het zwaar, maar dat is niet erg. Het raakte me en dat voelt goed!”
Dan is yoga een ontmoeting met jezelf.